Sztuka flirtowania, chemia i amulety – jak znaleźć miłość w XXI wieku?

Kaisa mieszka z tatą. Jej mama zmarła dawno temu, tak dawno, że dziewczynka zna ją bardziej z opowieści, niż wspomnień. Jest im dobrze we dwoje, ale pewnego dnia jej tata postanawia znaleźć nową żonę. Kaisie ten pomysł się podoba i chce mu pomóc, zależy jej, żeby tata był szczęśliwy, no i chce trzymać rękę na pulsie… Wspólnie opracowują anons taty i listę cech, które powinna posiadać kandydatka i zamieszczają ogłoszenie w Internecie. Niestety wszystkie poznane w sieci kobiety, mimo że spełniają wymienione warunki, po spotkaniu okazują się nieodpowiednie – albo im czegoś brakuje, albo mają czegoś za dużo…
 

Jasne, że byłam gotowa mu pomóc. W końcu mi też zależało, by przyszła narzeczona taty podobała się nam obojgu.

Tata napisał mniej więcej coś takiego: „Wykształcony, wysportowany i interesujący się życiem kulturalnym samotny ojciec, którego hobby to jazda na rowerze i podróże. Jestem sympatyczny, szczery i mam poczucie humoru”.

Wydawało mi się to troszkę nudne, ale tata kategorycznie odmówił dodania ciekawszych rzeczy, które według niego brzmiały dziwacznie. Ja za to myślę, że byłoby o wiele fajniej, gdyby napisał, że wygrał kiedyś zawody w jedzeniu lodów i że uwielbia fotografować burze.

Po klęsce poszukiwań w Internecie tata z Kaisą postanawiają skupić się najbliższym otoczeniu.

– Co dalej zamierzasz? – spytałam.

– Nie wiem. Chyba muszę zacząć częściej wychodzić z domu – odpowiedział.

– Ale nie do barów, dobrze? – zapytałam na wszelki wypadek.

Merit twierdziła, że zdaniem jej mamy porządnego mężczyzny nie znajdzie się w barze ani w klubie. Może z kobietami było tak samo…

I tu pojawiają się schody… Tata niezbyt dobrze radzi sobie w nawiązywaniu kontaktów z nieznajomymi. Na szczęście przyjaciółka Kaisy, Merit, bardzo dobrze zna się na miłości i randkowaniu. Niektóre jej rady okażą się bezcenne. A i tata z czasem nabierze wprawy.

– A gdy twój tata już się z kimś pozna, musi pamiętać o wielu ważnych sprawach – tłumaczyła mi dalej Merit.

– Jakich? – zapytałam.

Naprawdę świat dorosłych wydawał mi się coraz bardziej skomplikowany.

– Musi na przykład pilnować, by nie trafić od razu do strefy przyjaciela – odparła Merit.

– Strefy przyjaciela? – Nigdy o czymś takim nie słyszałam. – Co to jest?

– Tak dokładnie to nie wiem – przyznała Merit. – Ale wydaje mi się, że taką osobę traktuje się jak przyjaciela. Można z nim pójść do kina, pogadać o wszystkim, ale już niekoniecznie podziwiać zachód słońca, idąc brzegiem morza i trzymając się za ręce.

Książka Żona dla taty! to jednak coś więcej niż zbiór anegdot związanych z poszukiwaniem partnera. Opowiedziane lekko i z przymrużeniem oka przygody, które przydarzyły się Kaise i jej tacie, prezentują najróżniejsze aspekty budowania relacji międzyludzkich. Co im sprzyja, a co wprost przeciwnie. Autorka  w przystępny dla dzieci sposób pisze o szacunku, oczekiwaniach, przekonanianiach i najróżniejszych przyzwyczajeniach, które nie pomagają w kontaktach. Maria, która je tylko kiełki, Kristel i jej zegar biologiczny, Hanna na wojnie z kurzem czy Marju i jej pięcioro zombie-dzieci są miłe i każda ma światu coś do zaoferowania, ale nie da się z nimi żyć, bo nie zwracają uwagi na potrzeby innych. I to jest chyba najważniejsze przesłanie tej książki.

Historia przewrotna i bardzo sympatyczna, z pewnością spodoba się zarówno dzieciom, które docenią dziecięcą perspektywę narracji i „dorosłe” sprawy, o których jest mowa, jak i dorosłym, zwłaszcza tym, którzy nie boją się zerknąć w krzywe zwierciadło.
 

DANE WYDAWNICZE: